Het zelfbeeld is ontstaan door de opvoeding, door hoe mensen toen je nog een kind was met je omgingen, hoe de goegemeente op je reageerde als je soms dwars was of iets anders wilde. En zo raakte langzaamaan die eigenheid steeds verder ondergesneeuwd en kwam bijna niet meer tevoorschijn. In de pubertijd wordt die eigenheid meestal vrij snel de kop ingedrukt terwijl je het liefst juist dan wilt laten zien wie je werkelijk bent. Of je schopt tegen alles en iedereen, maar tegelijkertijd wil je je toch ook manifesteren als 'ik ben onderdeel van de groep en ik wil geen buitenbeentje zijn bij leeftijdgenoten', dus ook hierdoor worden het gedrag en de mogelijkheden aangepast. Al met al heeft geen één mens een zelfbeeld dat overeenkomt met wie hij werkelijk is. 

 

Toch wil ieder mens graag gezien worden door de ander. Maar ja, zolang je jezelf niet ziet, zal een ander je ook niet zien. Het is een wetmatigheid die je kunt veranderen door te zeggen: 'Ik laat mezelf zien en daardoor zien andere mensen mij ook'. Door eerlijk te zijn naar jezelf, merk je dat er nog erg veel in je zit wat niet gezien mag worden. 

​

Je wezen kent je kracht, je wezen kent de mogelijkheden en wanneer je luistert naar de impulsen die van binnenuit komen en deze gaat volgen, dan kun je niet anders meer dan in je kracht staan. Want je wezen is de krachtbron van het stoffelijke bewustzijn en de intermediair tussen je innerlijke bron en de stoffelijke wereld. Wanneer je in je eigen kracht staat, laat je zien wie je bent ongeacht wat anderen daarvan vinden waardoor je eigen kleurrijkheid heel gemakkelijk glanst in je aura. Ieder mens die de keus maakt 'ik volg diegene wie ik werkelijk ben', kijkt niet meer hoe het met de ander gaat en maakt gebruik van zijn mogelijkheden en kan alleen maar totaal aanwezig zijn.

​

​