Wilskracht kent iedereen wel van zichzelf, dat wordt vaak als een deugd gezien. 'Als ik maar wilskrachtig in het leven sta, goed mijn best doe, dan kom ik er wel…’ Wilskracht is echter alleen maar een eigenschap van je denkkap. Je wezen doet hier niet aan mee en daardoor raakt je eigen natuurkracht ondergesneeuwd en op de achtergrond.

​

De natuurkracht die al heel oud is en weet heeft van alle ervaringen in je wezen, heeft alles al meegemaakt en loopt hand in hand met je samen door dit leven. Iedere keer als een wezen indaalt in een lichaam, zal het ook zijn natuurkracht meenemen en met het lichaam laten samenvloeien. Deze natuurkracht geeft de scheiding aan tussen het kleine ik-besef, dat is het lichaam met zijn denkkracht, het karakter, het genetische materiaal en de geaardheid en dan is er het grote ik-besef, dat is het wezen dat al eeuwen en eeuwen oud is. Je natuurkracht is dus de intermediair tussen deze twee ik-vormen.

 

Wanneer een wezen in een lichaam zit en de mens voelt dat hij een bepaalde weg moet lopen om zijn lessen te leren, zal hij veel liever luisteren naar zijn denkkap; maar aan die denkkap zit het overlevingsmechanisme vast dat is gericht op veiligheid, gericht op macht, en wordt ook wel de trollennatuur genoemd. De natuurkracht echter is gericht op het uitbouwen van mogelijkheden en het opdoen van nieuwe ervaringen en is juist levensverruimend bezig. Er zit tussen deze twee naturen dus een aardig groot verschil.

Het overlevingsmechanisme hoort ook bij de les van de mens om verder te komen en om contact te gaan maken met de uiteindelijk bron waar je uit voortgekomen bent. Wijs deze overlevingskracht niet af, het is immers lesmateriaal.

 

Je natuurkracht is geen fenomeen dat buiten je ligt, nee, daarin zetelt je echte ik, wie je bent en het zorgt er voor dat de impulsen vanuit je wezen naar het kleine ik-besef worden gebracht. Het is de kracht die iedereen in zich draagt. Je kunt er gewoon een beroep op doen, want je eigen natuurkracht weet precies wat wel en niet bij je past.

​

​